تقریبا همه ما اسم سیاهچاله رو شنیدیم ؛ به عنوان محیطی که اگر چیزی در آن گرفتار شود راه بازگشتی نخواهد داشت و مثل جاروبرقی همه چیز را جذب میکند ( آن محیط در سیاهچاله ها افق رویداد (Event_horizon) و عمل جذب کردن را گرانش قوی انجام میدهد). 
تا قبل از سال ۱۹۱۶ یعنی سالی که ستاره شناس آلمانی کارل شوارتزشیلد سیاهچاله را از معادلات نسبیت عام بدست آورد ، اغلب فیزیکدانان از جمله خودِ انیشتین بر این باور بودند که تمرکز چنین عظیمی از ماده که بتواند چنین گرانشی داشته باشد بعید است و بافت فضا تحمل چنین چگالی ای از ماده را ندارد ( مشابه این کارها در سرن برای نمایان کردن ابعاد بالاتر انجام میشود ؛ به این صورت که پروتون ها را به بیش از ۹۹ درصد سرعت نور رسانده و در سوهای مخالف به هم تصادم میدهند و انرژی خارج شده از برخورد را اندازه گرفته و با مقدار نظری ِ محاسبه شده مقایسه میکنند و اغلب اختلاف چشمگیری در این دو عدد دیده میشود که این بدین معناست که سه بعد فضا و بافت آن تحمل چنین انرژی را نداشته و به ناچار این انرژی به ابعاد بالاتر منتقل میشود ) . کار شوارتزشیلد طبق فرمول زیر
نشان داد که اگر جرمی در فضا با جرم m موجود باشد و شعاع آن از مقدار r ( شعاع شوارتزشیلد ) کمتر باشد به یک سیاهچاله تبدیل شده ، در گرانش خود فرو میرود و هیچ اطلاعاتی ( حتی نور ) توان گریز از جاذبه گرانشی آن را نخواهند داشت و فقط از طریغ اثرات گرانشی آن بر روی اجرام مجاور میتوان به وجود آن پی برد ( مثلا با اتکا به این روش دانشمندا به این نتیجه رسیدن که مرکز کهکشان ما یه سیاهچاله با جرمی چهار میلیون برابر جرم خورشید ما قرار داره ) و به طور مستقیم قابل رویت نیست .مثلا اگر خورشید بخواهد به سیاهچاله تبدیل شود باید ابعادش به کره ای به اندازه تنها سه کیلومتر برسد و کره زمین برای تبدیل شدن به سیاهچاله باید ابعاد خود را به حدود ۹۰ متر ( تقریبا اندازه یک زمین فوتبال ) کاهش دهد تا به سیاهچاله تبدیل شود ؛ بنابراین شعاع سیاهچاله تنها تابع جرم ستاره یا سیاره ، صرف نظر از شکل هندسی ، هست. و آخر سخن اینکه در فیزیک ، سیاهچاله ها جزو نقاط تکینگی ( singularity )هستند 
و میتونن تعابیر فیزیکی ( شاید هم متافیزیکی )داشته باشند ، هم میتونن راهی به دنیاهای موازی دنیا ما و یا راهی برای سفر در زمان باشند و یا راهی برای دسترسی به ابعاد بالاتر و … ، در اینگونه نقاط دیگر قوانین فیزیک کارایی خودشون رو از دست میدن و ممکن هست چیز های عجیبی اتفاق بیفته که توو دنیای روزمره نتونیم مشابه اون رو ببینیم .
خوب بود 🙂
باحال بود در اصل! مخصوصا اخرش
من میمیرم برای اینجور مقالات دستتون درد نکنه خیلی زحمت کشیدید
خوب بود. اما دوست داشتم کمی بیشتر در مورد سیاهچاله ها بنویسید. فرمودید سیاهچاله ها جزء نقاط تکینگی هستند. آیا این تکینگی به همون معنی تکینگی در ریاضیاته یا در علم فیزیک معنیش فرق می کنه؟ من همیشه مفهوم سیاهچاله که میاد مفهوم هم عددی در ریاضیات برام تداعی می شه. مفهومی که با کارهای ریاضیدانانی مثل کانتور فهم ما رو از دنیای اعداد تا حد زیادی دگرگون کرد. کانتور نشون داد که می شه یک تناظر یک به یک بین مجموعه نقاط یک بازه (مثلاً بازه صفر و یک) با مجموعه تمام اعداد حقیقی بر قرار کرد. یعنی ما هر عدد حقیقی دلخواهی رو که در نظر بگیریم متناظرش یک عدد یکتا در بازه ی صفر و یک وجود داره و برعکس هر عدد دلخواهی رو که در بازه ی صفر و یک در نظر بگیریم متناظرش یک عدد یکتا روی خط اعداد حقیقی وجود داره! حتی کانتور از این هم فراتر رفت و تونست مجموعه ای بسازه (مجموعه کانتور) که به مفهوم آنالیزی طولش برابر صفره اما نه تنها تهی نیست بلکه می شه بین اعضای این مجموعه با تمام اعداد حقیقی تناظری یک به یک برقرار کرد!!! البته ساختن مجموعه کانتور بسیار ساده است: بازه صفر و یک رو به 3 قسمت مساوی تقسیم کنید و قسمت میانی رو بردارید، حالا دو تا بازه ی باقیمانده رو دوباره به سه قسمت مساوی تقسیم کنید و قسمت های میانیشون رو بردارید و و خلاصه این دستور رو همین طور برای بازه هایی که در هر مرحله باقی می مونه تکرار کنید، در نهایت چیزی که باقی می مونه همون مجموعه عجیب کانتوره!!!
خب حالا این مفهوم هم عددی از اون جهت سیاهچاله ها رو برام تداعی می کنه که در سیاهچاله هم ما “چیزی” داریم که اندازه اش خیلی کوچکه (البته نمی دونم اندازه اَش به مفهوم فیزیکی صفر هست یا نه؟) اما می تونه جرمی معادل جرم میلیون ها ستاره رو در خودش جا بدن. حتی من فکر می کنم اگه جرم تمام عالم شناخته شده مون رو هم به یه سیاهچاله بدیم باز هم نه نمی گه و جا داشته باشه!!! راستی یه سؤال دیگه: اگه دو یا چند سیاهچاله به افق رویداد هم برسند چه اتفاقی میفته؟ چون به هر حال می دونیم کهکشان ها با هم برخورد دارند، آیا ممکنه سیاهچاله های اونا هم با هم برخورد کنند؟